Hz. Muhammed (s.a.v.) için yapılan özel dualara “salavat duası” denir. Salli ve Barik duaları da Hz. Muhammed (s.a.v.) ve ailesi için okunan iki salavat duasıdır. Yüce Allah sık sık Hz. Muhammed (s.a.v.) için dua edilmesini ve selamlanmasını istemiştir. Bu istek doğrultusunda Müslümanlar, Hz. Peygamber için dua eder; onun için Allah’tan (c.c.) bolluk, bereket, rahmet ve mağfiret ister. Böylece Hz. Peygambere olan sevgi, saygı ve bağlılıklarını göstermiş olurlar. Hz. Muhammed (s.a.v.), “Kıyamet günü insanların bana en yakını, bana en çok salavat getirendir.” ve, “…Bana salavat getirin. Çünkü nerede olursanız olun, salavatınız bana ulaşır.” buyurarak kendisi için dua edilmesinin önemini belirtmiştir. Müslümanlar her namazın son oturuşunda bu iki duayı okurlar.
Müslümanlar, Salli ve Barik dualarında Hz. İbrahim’i (a.s.) ve ailesini de hatırlar. Çünkü Hz. Muhammed’in (s.a.v.) soyunun dayandığı Hz. İbrahim (a.s.) büyük bir peygamberdir. Allah (c.c.) ona ve ailesine pek çok nimetler ihsan etmiştir. Böylelikle Müslümanlar Yüce Allah’ın ona ve ailesine verdiği nimetleri, Hz. Peygambere ve ailesine de vermesi için dua ederler.
Hz. Muhammed’in (s.a.v.) ailesine ve akrabalarına Ehl-i Beyt (ev halkı) denir. Ancak Ehl-i Beyt kavramı özel olarak şu beş kişi için kullanılır: Hz. Muhammed (s.a.v.), Hz. Fâtıma (r.a.), Hz. Ali (r.a.), Hz. Hasan (r.a.) ve Hz. Hüseyin (r.a.). Müslümanlar, Hz. Peygamberi ve onun mübarek ailesini çok sever, onları saygıyla anar ve kendilerine örnek alırlar.
Hz. Muhammed’in (s.a.v.) soyu kızı Hz. Fâtıma’dan (r.a.) devam etmiştir. Torunları Hz. Hasan (r.a.) ile Hz. Hüseyin’i (r.a.) çok seven Hz. Muhammed (s.a.v.) onlar hakkında şöyle buyurmuştur: “Bunlar benim oğullarım ve kızımın oğullarıdır. Allah’ım ben onları seviyorum sen de onları sev, onları sevenleri de sev.” (Tirmizî, Menâkıb, 31.)
Hz. Muhammed (s.a.v.) kızlarına duyduğu sevgiyi ve değeri davranışlarıyla belli ederdi. Kızı Hz. Fâtıma (r.a.) yanına geldiği zaman ayağa kalkar, onun elini tutar, onu öper ve kendi yerine oturturdu. (bk. Ebû Dâvûd, Edeb, 143, 144.)
